5 συνήθειες που φρενάρουν την εξέλιξή μας

Η συμπεριφορά δεν είναι απλώς μια δεξιότητα που διδάσκεται, ούτε μια τεχνική που αποκτάμε με τον χρόνο. Είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να δρούμε και να αλληλεπιδρούμε με τους άλλους.

Το πώς φερόμαστε, ειδικά στις διαπροσωπικές σχέσεις και ακόμη περισσότερο όταν καλούμαστε να ηγηθούμε έχει άμεσο αντίκτυπο στο περιβάλλον μας. Ορισμένες συνήθειες, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μπορούν να μετατρέψουν το εργασιακό τοπίο ή τις συνεργασίες μας σε κάτι πιο δύσκολο από ό,τι πραγματικά θα έπρεπε να είναι.

Στο σημερινό κείμενο, θα αναφερθούμε σε πέντε συνήθεις που συμβαίνουν και μας κρατάνε πίσω. Πιο συγκεκριμένα, θα αναφερθούμε σε συνήθειες που εμφανίζονται εντονότερα όσο ανεβαίνουμε βαθμίδες και αποκτούμε εμπειρία.

1. Η ανάγκη να έχουμε πάντα δίκιο

Όταν δίνουμε προτεραιότητα στο να "κερδίζουμε" κάθε συζήτηση ή διαπραγμάτευση, συχνά χάνουμε το πιο σημαντικό: τη συνεργασία και τη διατήρηση θετικών σχέσεων. Είναι μια συνήθεια που βρίσκεται πίσω από συμπεριφορές που σχετίζονται με την κυριαρχία. Η αίσθηση του να κερδίζουμε σε όλες τις περιστάσεις μπορεί να μας φέρει στην κορυφή, έχει και αυξημένες πιθανότητες να δημιουργήσει προβλήματα στη συνεργασία.

Διαφωνούμε συχνά επειδή θέλουμε να υπεριχύσει η δική μας οπτική, δεν ακούμε ή αγνοούμε οποιονδήποτε μας "απειλεί"

2. Η συνεχής προσθήκη της δικής μας πινελιάς

Ακούμε το συνομιλητή μας, έχει εκφράσει μια άποψη ή ένα σχέδιο. Η απάντηση ξεκινάει με το "Πολύ καλό, δε θα ήταν καλύτερο εάν έκανες και αυτό;" Πόσες φορές, έχετε εργαστεί κάποιος ώρες για να ολοκληρώσετε κάτι και ο ανώτερος κάνει αλλαγές ή δίνει κατευθύνσεις; Κάποιες φορές νιώθουμε πως πρέπει να προσθέσουμε τη γνώμη μας σε κάθε θέμα, ακόμη κι αν η αλλαγή είναι ελάχιστη. Σε ακόμη εντονότερο βαθμό, παίρνουμε περισότερα credits από αυτά που αμας αναλογούν. Αλήθεια ποιό πιστεύετε ότι είναι το κύριο συναίσθημα σε κάτι τέτοιο;

3. Η βιαστική κριτική με βάση τη δική μας εκτίμηση

Κρίνουμε αντί να παρατηρούμε και αντιδρούμε χωρίς να ακούμε. Κάθε φορά που αξιολογούμε τις ιδέες ή τις πράξεις των άλλων με βάση τα δικά μας στάνταρ ή μπαίνουμε σε συγκρίσεις, άθελά μας το μήνυμα που δίνουμε είναι: "Δεν ήταν αρκετό." Και πού οδηγεί; Αυτοί που δέχονται την κριτική κλείνονται, και δεν τολμούν.

Δεν χρειάζεται να “βαθμολογούμε” τα πάντα. Μερικές φορές, η σιωπηλή αποδοχή είναι η πιο δυναμική αντίδραση.

4. Το “Ναι μεν, αλλά…”

Όταν απαντάμε αυτόματα με την έκφραση ("ναι, αλλά όμως...") και γενικά με οτιδήποτε δηλώνει αντίθεση ή άρνηση είναι σαν να λέμε στο συνομιλητή μας ότι έχει άδικο και με την αντίθεσή μας εμείς έχουμε δίκιο. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό οδηγεί σε αντίθεση και φέρνει το συνομιλητή σε άμυνα.

5. Η εστίαση στα αρνητικά

"Κοίτα, ωραία αυτά που λες στη θεωρία, αλλά θα σου πω εγώ γιατί αυτό που λες δε λειτουργεί"

Είναι μια κακή συνήθεια η οποία όχι μόνο δε στηρίζεται στη βοήθεια ή την παροχή συμβουλής (ακόμη και αν δεν ζητήθηκε), αλλά δίδει έμφαση στο λάθος και πιθανό εστιάζει στη δική μας γνώση και εμπειρία. Είναι ένας έμμεσος τρόπος που φουσκώνει το δικό μας "εγώ" και δίνει την εικόνα ενός ανώτερου και αλάνθαστου κριτή.

Εσείς αναγνωρίζετε κάποιες από αυτές τις συμπεριφορές στον εαυτό σας ή στο περιβάλλον σας; Υπάρχει κάποια άλλη συνήθεια που θεωρείτε ότι μας κρατάει πίσω και αξίζει να συζητήσουμε;

Εάν θέλετε να συζητήσουμε πιο ουσιαστικά για αυτά τα θέματα μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο info@coachandkeys.com